سرکوب و بازداشت معترضان همچنان ادامه دارد

با گذشت بیش از یک سال از حاکمیت طالبان، بازداشت، شکنجه، قتل و لت و کوب زنان همچنان ادامه دارد و این گروه دو روز پیش، شماری از زنان در غرب کابل را از یک کنفرانس مطبوعاتی بازداشت و به مکان نامعلومی انتقال داده اند.

پیش از این نیز جنگجویان این گروه، با یورش به تجمعات، گردهمایی ها و برنامه های زنان در مناطق مختلف، آنان را لت و کوب و شماری از زنان را نیز زندانی کردند که این برخوردها، با واکنش های گسترده ای در شبکه های اجتماعی نیز روبرو شده است.

ظریفه یعقوبی یکی از زنان فعال و شماری از همکارانش دو روز است که در بند طالبان است و علی رغم نگرانی ها درباره سرنوشت او و همکارانش، تاکنون طالبان در این مورد اطلاع رسانی نکرده است.

ذبیح الله مجاهد، سخنگوی این گروه نیز در واکنش به برخوردهای خشن طالبان با زنان، تاکید کرده است که این زنان از بیرون دستور می گیرند تا طالبان را بدنام کنند.

شماری از زنان مدافع حقوق بشر و فعال اجتماعی، یکسال گذشته را سیاه و دشوار ترین روزها برای زنان افغانستان خوانده و می گویند که زنان زیرسایه حاکمیت طالبان، کاملا به حاشیه رانده شده و حق زندگی از آنان سلب شده است.

به گفته این زنان، آموزه های سخت و خشنی که جنگجویان عمدتا بی سواد طالبان برآن باور دارند، باعث شده تا زنان از دیدگاه این گروه، موجوداتی باشند که تنها برای لذت بردن مردان و خدمت به آنان در خانه زندانی شوند و حق حضور در جامعه و فعالیت های اجتماعی از آنان سلب شود.

ثریا یکی از زنان فعال حقوق بشر است که اکنون در خارج از افغانستان ودریکی از کشورهای همسایه با خانواده اش زندگی می کند.

او به خبرگزاری میثاق گفت که با آمدن طالبان به افغانستان، دفترکاری اش از سوی جنگجویان این گروه، تلاشی شده و بسیاری از اسناد فعالیت هایش در زمینه آموزش زنان، حمایت از زنان خشونت دیده و نیز موارد دیگر، به دست این گروه افتاده است.

او می گوید؛ نهادی که او  ایجاد کرده بود، بیشتر در قسمت حمایت از زنانی فعال بود که از سوی طالبان، تهدید و ناگزیر به ترک خانه های شان شده بودند و با حاکمیت طالبان، همه این زنان در معرض خطر قرار گرفته یا دوباره به خانه های شان بازگشتانیده شدند.

ثریا می گوید که طالبان، برای پیداکردن او، تلاش زیاد کردند اما او قبل از اینکه به دست جنگجویان این گروه بیفتد توانست با خانواده اش از افغانستان خارج شود و اکنون دریکی از کشورهای همسایه، روزهای دشواری را سپری می کند.

داستان ثریا، نمونه ای از هزاران قضیه ای است که زنان و فعالان حقوق بشری با آن روبرو هستند و هنوزهم، تهدیدات و مشکلات آنان را رها نکرده است.

علی رغم برخوردهای خشن و سخت طالبان با زنان در یکسال گذشته، شماری از نهادهای حقوق بشری و مدافع حقوق زنان توانسته اند که به شماری از زنان در داخل و خارج از افغانستان کمک کنند و برخی های شان را به کشورهای مهاجر پذیر انتقال دهند اما شمار زیادی از این زنان فعال، هنوزهم درافغانستان یا کشورهای همسایه در بی سرنوشتی مطلق به سر می برند.

درتازه ترین مورد و درواکنش به بازداشت شماری از زنان در غرب کابل، یوناما، عفو بین الملل و شماری از نهادهای مدافع دیگر، خواستار آزادی این زنان شده اند.

یک نهاد حقوق بشری مستقر در واشنگتن زیر نام « Freedom Now» که از افراد و جوامع در برابر سرکوب دولتی محافظت می‌کند، نیز گفته است: “طالبان به یک کنفرانس مطبوعاتی جامعه مدنی در کابل یورش بردند و ظریفه یعقوبی، یک زن مدافع حقوق بشر و چهار تن از همکارانش را بازداشت کردند. ما خواستار آزادی فوری خانم یعقوبی و همکارانش هستیم و از طالبان می‌خواهیم که به سرکوب جامعه مدنی پایان دهند.”

از سوی دیگر، سمیرا حمیدی، از گزارشگران سازمان عفو بین‌الملل در جنوب آسیا، با نشر توییتی نوشته :”۲۴ ساعت بعد از بازداشت ظریفه و همکارانش هنوز هیچ کسی خبر ندارد. آن‌ها می‌خواستند که حرکت جدیدی را اعلام کنند. رسانه‌ها نیز دعوت شده بودند. طالبان تمنا پریانی را برای هفته‌ها به همین روش در سال گذشته ناپدید کردند و وزیر خارجه طالبان در اسلو درباره او دروغ گفت.”

دریکسال گذشته، جنگجویان طالبان، تلاش زیادی کردند تا برخوردی خشن و سخت با طالبان داشته باشند و تمامی اعتراضات زنان درکابل و سایر ولایت ها با خشونت تمام سرکوب شده است. مسوولان این گروه اما، در باره بیشتر این برخوردها، به رسانه ها و نهادهای خارجی دروغ گفته و عملکردهای شان را تکذیب کرده اند.

این گروه سال گذشته، حدود ۴۰ تن از دختران و زنان معترض را به تاریخ ۱۱ دلو ۱۴۰۰ از یک خانه امن، بازداشت کردند و به جای نامعلومی انتقال دادند.

مقام‌های طالبان در آن زمان بازداشت معترضان را تأیید نمی‌کردند، اما این گروه پس از دست‌کم ۲۰ روز، با گرفتن اعتراف اجباری از آنان، زنان و دختران معترض را از بند رها کرد که برخی از این زنان روایت های دردناکی از روزهای زندانی شدن شان دارند.

پس از از آن نیز به نقل از گزارش روزنامه هشت صبح، ریاست امر به معروف و نهی از منکر طالبان در قندهار، روز دوشنبه، ۲۱ سنبله، چهارزن را که کارمندان سازمان ملل بودند، به اتهام “ترویج فحشا” و “بد‌حجابی” برای چندین ساعت بازداشت کرده‌اند. کارمندان بازداشت‌شده مربوط نهادهای مهاجرت، کودکان و زنان این سازمان بودند.

در یک مورد دیگر نیز، طالبان روز شنبه، ۹ میزان، در غرب کابل راه‌پیمایی اعتراضی دانش‌آموزان دختر را با استفاده از تفنگ و دنده‌ برقی سرکوب کردند. این دانش‌آموزان در پیوند به حمله انتحاری روز جمعه، ۸ میزان، بر دانش‌آموزان مرکز آموزشی کاج در کابل، اعتراض کرده بودند.این گروه به ادامه سرکوب معترضان، پس از حمله خونین بر یک مرکز آموزشی در غرب کابل، معترضان زن را در کابل، هرات و مزارشریف به‌شدت سرکوب کردند. شماری از معترضان بازداشت و گوشی‌های همراه‌شان از سوی طالبان شکسته شد.

در کنار برخورد خشونت‌آمیز، افراد طالبان در بلخ از خانواده‌های دانشجویان معترض ضمانت گرفته‌اند تا به دختران‌شان از این پس اجازه اشتراک در راه‌پیمایی‌های اعتراضی را ندهند.

همچنان طالبان روز یک‌شنبه، ۸ عقرب، به دانشجویان دختر که برقع نپوشیده بودند، اجازه ورود به دانشگاه بدخشان را ندادند. این دختران پس از عدم دریافت اجازه ورود، دست به اعتراض زدند که به‌شدت از سوی طالبان سرکوب شدند.شماری از دانشجویان دختر در دانشگاه بدخشان ادعا کرده بودند که رییس این دانشگاه دختران معترض را فحش داده است. به گفته آنان رییس دانشگاه خطاب به دختران دانشجو گفته است: «دختران لچک، فاحشه و نجس.»

طالبان علاوه بر بازداشت و شکنجه دختران و زنان، بیش از ۱۰۰ دختر دانشجو را از خوابگاه دانشگاه کابل اخراج  کردند. منابع از دانشگاه کابل به روزنامه ۸صبح گفته بودند که که این دانشجویان دختر به دلیل “قصد اشتراک در راه‌پیمایی اعتراضی” به حمله انتحاری در مرکز آموزشی کاج در غرب کابل، از خوابگاه و شماری از آنان حتا از دانشگاه اخراج شده‌اند.

با این حال، شماری از زنان و دخترانی که هنوز در افغانستان هستند می گویند که آنان هرگز در برابر این جنایات خاموش نمی نشینند و تلاش می کنند که درس بخوانند و روزی، به حقوق شان دست یابند.

منیره(نام مستعار) یکی از دخترانی است که دوبار از حملات انتحاری جان سالم به در برده و هنوز در افغانستان زندگی می کند. او به خبرگزاری میثاق گفت که هرگز دست از تحصیل برنمی دارد و همچنان برای رفتن به دانشگاه، درس خواهد خواند و هرگز خانه نشینی را تحمل نمی کند.

منیره که شماری از دوستان و همصنفی هایش را در انفجار کورس کاج از دست داده، می گوید که “خون این دوستانم به من اجازه نمی دهد که خانه بشینم و باید برای بهبود وضعیت زنان و دختران کشورم درس بخوانم؛ یا موفق می شوم یا مانند همکلاسی هایم کشته می شوم اما خانه نشینی را اختیار نمی کنم.”

سلطان حیدری