برگزاری نشست «از کابل تا اتاوا» در پارلمان کانادا؛ تأکید جهانی بر شناسایی آپارتاید جنسیتی در افغانستان
نشست بینالمللی «از کابل تا اتاوا: همبستگی جهانی برای پایاندادن به آپارتاید جنسیتی در افغانستان» روز گذشته در پارلمان کانادا برگزار شد؛ نشستی که با ابتکار شبکهٔ پژوهشی و دادخواهی زنان و کودکان و پشتیبانی اعضای پارلمان کانادا، بار دیگر توجه جامعه جهانی را به وضعیت بحرانی زنان افغانستان جلب کرد.
در این گردهمایی گسترده، نمایندگان نهادهای بینالمللی، سیاستمداران، دیپلماتها و فعالان حقوق زن تأکید کردند که زنان و دختران افغانستان اکنون زیر یکی از شدیدترین نظامهای تبعیض جنسیتی در جهان زندگی میکنند؛ نظامی که از سوی کارشناسان حقوق بشر بهعنوان نمونه آشکار «آپارتاید جنسیتی» شناخته میشود.
به گفته برگزارکنندگان، هدف اصلی نشست ایجاد اجماع جهانی برای شناسایی رسمی این پدیده، تقویت سازوکارهای پاسخگویی بینالمللی و برجستهسازی نقش زنان افغانستان در فرآیندهای سیاستگذاری جهانی بوده است.
علی احساسی، عضو پارلمان کانادا، در سخنرانی آغازین خود ضمن قدردانی از تلاشهای دادخواهان افغان و بینالمللی، بر تعهد دولت کانادا برای حمایت از زنان افغانستان تأکید کرد. پس از او، زرقا یفتلی، مدیر شبکهٔ پژوهشی و دادخواهی زنان و کودکان، خواستار تداوم همبستگی جهانی در برابر سیاستهای محدودکننده طالبان شد.
در ادامه روبینا همدرد یافتههای یک گزارش تحقیقی تازه را ارائه کرد؛ گزارشی که نشان میدهد سیاستهای طالبان منجر به محرومیت گسترده از آموزش، گسترش بیکاری، حذف سیستماتیک زنان از فعالیتهای اجتماعی و سیاسی و افزایش خشونتهای جنسیتی شده است.
حمیرا ثاقب نیز نامهای تهیهشده توسط بیش از هزار زن افغان را ارائه کرد؛ نامهای خطاب به مارک کارنی، نخستوزیر کانادا، که در آن از دولت کانادا خواسته شده نقش رهبری جهانی را در «جرمانگاری آپارتاید جنسیتی» برعهده بگیرد و این مسئله را در سطح سازمان ملل پیگیری کند.
سناتورهای کانادایی مریلو مکفدران و ربیکا پترسون نیز در سخنرانیهای خود بر ضرورت حفاظت از زنان افغانستان و مشارکت معنادار آنان در تصمیمگیریهای مربوط به آینده کشور تأکید کردند. سلما عطااللهجان حذف زنان از گفتوگوهای سیاسی را «غیرقابل قبول» خواند و خواستار همگرایی جهانی شد.
حسن سروش، سفیر حکومت پیشین افغانستان در اوتاوا، با اشاره به تشدید بحران حقوق بشری در افغانستان، تقویت سازوکارهای پاسخگویی برای نقض حقوق زنان را حیاتی خواند.
در نشستهای حاشیهای این برنامه، چهرههایی چون دیوید سپراول، مریم منصف، گیسو یاری، کلودیا فلورس، ریچارد بنت و فرشته کریمی درباره راهکارهای «پاسخگویی و جرمانگاری آپارتاید جنسیتی» گفتوگو کردند. آنان تأکید کردند که سرکوب طالبان علیه زنان به یک نظام ساختاری تبدیل شده و سازوکارهای حقوقی کنونی توان پاسخگویی مناسب به این بحران را ندارند.
در نشست دیگری با عنوان «تقویت دادخواهی برای اولویتدهی به حقوق زنان افغانستان»، شخصیتهایی از سازمان ملل و نهادهای بینالمللی—از جمله کریمه بنون، هیدر بار، کاویا اشوکا، ذبیحالله جواد و طاهر ناصری—خواستار مشارکت فعال زنان افغانستان در روندهای تصمیمگیری و شناسایی رسمی آپارتاید جنسیتی شدند.
ستوده فروتن این نشست را «آغاز مرحله تازهای از تلاشهای جهانی» برای بهرسمیتشناختن آپارتاید جنسیتی و حمایت از زنان افغانستان توصیف کرد.
در پایان، شبکهٔ پژوهشی و دادخواهی زنان و کودکان، «جایزهٔ حمایت از زنان افغانستان» را به شماری از مدافعان حقوق زن و چهرههای سیاسی اهدا کرد و اعلام نمود که این جایزه از این پس بهعنوان یک عنوان رسمی سالانه در جریان کارزار جهانی ۱۶ روزه مبارزه با خشونت علیه زنان اهدا خواهد شد.
