ﻣﻘﺼﺮ ﻧﺎﺑﺴﺎﻣﺎﻧﻲ اﻓﻐﺎﻧﺴﺘﺎﻥ ﻛﻴﺴﺖ؟

اﮔﺮ ﭼﻪ ﺑﻲ ﺩﺭﻧﮓ اﻓﻜﺎﺭ ﻋﻤﻮﻡ ﻣﺘﻮﺟﻪ ﺭﻭﺳﺎﻱ ﺟﻤﻬﻮﺭ ﺩاﻛﺘﺮ ﺻﺎﺣﺐ اﺷﺮﻑ ﻏﻨﻲ و ﺩاﻛﺘﺮ ﺻﺎﺣﺐ ﻋﺒﺪاﻟﻠﻪ می‌شود. اﻣﺎ ﮔﺮﻭﻫﻲ ﮊﺭﻑ اﻧﺪﻳﺶ ﺣﺎﻣﺪ ﻛﺮﺯﻱ ﺭا ﺑﻪ ﺩﻟﻴﻞ ﺑﺎﻧﻲ و ﻣﻮﺳﺲ ﺣﻜﻮﻣﺖ ﻭﺣﺪﺕ ﻣﻠﻲ ﻣﻘﺼﺮ اﺻﻠﻲ ﻣﻌﺮﻓﻲ ﻣﻴ‌‌‌‌‌‌‌ﻜﻨﻨﺪ. ﻟﻴﻜﻦ ﻧﺨﺒﮕﺎﻥ ﺳﻴﺎﺳﻲ ﻛﻪ ﻣﺪﻳﺮﻳﺖ ﻓﺮﺻﺘﻫﺎ ﺭا ﻋﺎﻣﻞ ﺗﻮﺳﻌﻪ ﻛﺸﻮﺭ ﻣﻴﺪاﻧﻨﺪ ﻣﻘﺼﺮ اﺻﻠﻲ را ﺯﻟﻤﻲ ﺧﻠﻴﻠﺰاﺩ ﻣﻌﺮﻓﻲ ﻣﻴﻜﻨﻨﺪ . اﻣﺎ ﻫﺎﻧﮕﺘﻴﻨﮕﺘﻮﻥ اﺯ ﺗﻴﻮﺭﻱ ﭘﺮﺩاﺯاﻥ ﺑﺮﺟﺴﺘﻪ ﻟﻴﺒﺮاﻝ ﺩﻣﻮﻛﺮاﺳﻲ ﻏﺮﺏ, ﻋﻠﻞ ﻧﺎﺑﺴﺎﻣﺎﻧﻲ ﺩﺭ ﺟﻮاﻣﻊ ﺟﻬﺎﻥ ﺳﻮﻣﻲ ﺭا ﺩﺭ ﻛﺘﺎﺏ ﺳﺎﻣﺎﻥ ﺳﻴﺎﺳﻲ ﺧﻮﺩﺵ ﺑﺴﻴﺎﺭ ﺟﺎﻟﺐ ﺑﻪ ﺗﺼﻮﻳﺮ ﻛﺸﻴﺪﻩ و ﻣﻘﺼﺮ اﺻﻠﻲ ﺭا اﻣﺮﻳﻜﺎ ﻣﻌﺮﻓﻲ ﻣﻴﻜﻨﻨﺪ. ﭼﺮا ﻛﻪ ﺁﻣﺮﻳﻜﺎﻳﻴﻬﺎ ﻣﻌﺘﻘﺪﻧﺪ ﺑﺮاﻱ ﻋﺒﻮﺭ از ﻋﻘﺐ ﻣﺎﻧﺪﮔﻲ ﺑﻪ ﺗﻮﺳﻌﻪ ﻧﺨﺴﺖ ﺑﺎﻳﺪ ﺗﻮﺳﻌﻪ اﻗﺘﺼﺎﺩﻱ و اﺟﺘﻤﺎﻋﻲ ﺭا ﺩﺭ ﺩﺳﺘﻮﺭ ﻛﺎﺭ ﻗﺮاﺭ ﺩاﺩ ﺗﺎ ﺑﻌﺪ اﺯ ﻓﻬﻢ و ﺭﻓﺎﻩ ﺯﻧﺪﮔﻲ ﺳﭙﺲ ﺑﺴﻮﻱ ﺗﻮﺳﻌﻪ ﺳﻴﺎﺳﻲ اﻗﺪاﻡ ﺻﻮﺭﺕ ﮔﻴﺮﺩ. ﺑﺮ ﻫﻤﻴﻦ اﺳﺎﺱ اﻣﺮﻳﻜﺎ ﺑﺎ وﺭﻭﺩ ﺩﺭ ﺟﻬﺎﻥ ﺳﻮﻡ ﺩﺭ اﻭﻟﻴﻦ اﻗﺪاﻡ ﺑﻮﺳﻴﻠﻪ ﺷﺒﻜﻪ ﻫﺎﻱ اﻣﺪاﺩﻱ ﺷﺎﻥ ﻧﺨﺴﺖ ﺑﻪ اﻳﺠﺎﺩ ﻧﻬﺎﺩﻫﺎﻱ ﻣﻌﺪﻧﻲ,اﻣﻮﺯﺷﻲ, ﺯﻧﺎﻥ,ﺣﻘﻮﻕ ﺑﺸﺮ و اﺯاﺩﻱ ﺑﻴﺎﻥ اﻗﺪاﻡ ﻣﻴﻨﻤﺎﻳﻨﺪ. ﻫﺎﻧﮕﺘﻴﮕﺘﻮﻥ ﻣﻌﺘﻘﺪ اﺳﺖ ﻛﻪ ﻋﻠﺖ اﺻﻠﻲ ﺑﺤﺮاﻥ و ﻧﺎﺑﺴﺎﻣﺎﻧﻲ ﻛﺸﻮﺭﻫﺎﻱ ﺟﻬﺎﻥ ﺳﻮﻡ ﻫﻤﻴﻦ اﻗﺪاﻣﺎﺕ و ﺗﻔﻜﺮ ﻏﻠﺖ اﻣﺮﻳﻜﺎﻳﻴﻬﺎﺳﺖ. ﭼﺮا ﻛﻪﺩﺭ اﺛﺮ ﻛﻤﻜ‌‌ﻬﺎﻱ ﻓﻮﻕ ﺫﻛﺮ اﻣﺮﻳﻜﺎ ﺑﺨﺸﻲ اﺯ ﺟﺎﻣﻌﻪ ﺑﻪ ﺭﺷﺪ و اﮔﺎﻫﻲ ﺭﺳﻴﺪﻩ و ﺧﻮاﺳﺘﺎﺭ ﻣﻂﺎﻟﺒﺎﺕ ﺷﺎﻥ اﺯ ﻧﻆﺎﻡ ﺳﻴﺎﺳﻲ ﺣﺎﻛﻢ ﻣﻴﺸﻮﻧﺪ و ﻧﻆﺎﻡ ﺳﻴﺎﺳﻲ ﺑﻪ دﻟﻴﻞ ﻋﺪﻡ ﻇﺮﻓﻴﺖ ﭘﺎﺳﺨﮕﻮﻳﻲ ﺑﻪ ﻣﻂﺎﻟﺒﺎﺕ ﺟﺎﻣﻌﻪ اﺯ ﻣﺸﺮﻭﻋﻴﺖ ﺑﺎﺯ ﻣﺎﻧﺪﻩ و به ﺳﺮﻛﻮﺏ ﻣﺘﻮﺳﻞ ﻣﻴﺸﻮﺩ و اﻳﻦ اﻣﺮ ﺑﺎﻋﺚ ﻧﺎﺑﺴﺎﻣﺎﻧﻲ ﺳﻴﺎﺳﻲ و ﺑﺤﺮاﻥ اﺟﺘﻤﺎﻋﻲ ﻣﻴﮕﺮﺩﺩ. ﺑﻂﻮﺭ ﻣﺜﺎﻝ ﺑﺎ اﮔﺎﻫﻲ ﺯﻧﺎﻥ ﻧﺴﺒﺖ ﺑﻪ ﺣﻘﻮﻕ اﺟﺘﻤﺎﻳﻴﺸﺎﻥ ﺳﺮﻳﻌﺎ ﻋﻠﻴﻪ ﻣﺮﺩاﻥ ﺷﻮﺭﻳﺪﻩ و ﺑﻨﺎي ﺧﺎﻧﻮاﺩﻩ ﺭا اﺯ ﻫﻢ پاﺷﺎﻧﺪﻩ و زﻧﺎﻥ و ﺩﺧﺘﺮاﻥ ﻣﺴﻴﺮ ﻓﺮاﺭ اﺯ ﺧﺎﻧﻪ ﺭا ﺩﺭ ﭘﻴﺶ ﻣﻴﮕﻴﺮﻧﺪ ﺷﻴﻮﻉ ﭘﻴﺪا ﻛﺮﺩﻥ اﻳﻦ ﻓﺮﻫﻨﮓ ﻧﻬﺎﺩ ﺳﻴﻤﺎ ﺛﻤﺮ ﺭا ﺑﻪ ﺗﺮاﻛﻢ ﻣﻂﺎﻟﺒﺎﺕ ﻣﻮاﺟﻪ ﻣﻴﺴﺎﺯﺩ ﻛﻪ ﻋﺪﻡ ﭘﺎﺳﺨﮕﻮﻳﻲ ﺑﻪﻣﻂﺎﻟﺒﺎﺕ و اﻧﺘﻆﺎﺭاﺕ ﺯﻧﺎﻥ ﻓﺮاﺭﻱ و ﺻﺮﻓﺎ اﻧﻌﻜﺎﺱ اﻥ ﺑﻪ ﺭﺳﺎﻧﻪ ﻫﺎ ﺩﺭ ﻧﺘﻴﺠﻪ ﺯﻧﺎﻥ ﺭا اﺯ ﺑﺎﺯﮔﺸﺖ ﺑﻪ ﺧﺎﻧﻮاﺩﻩ و ﺟﺎﻣﻌﻪ ﺑﺎﺯﺩاﺷﺘﻪ و ﺟﺬﺏ ﺑﺎﻧﺪﻫﺎﻱ ﻣﺎﻓﻴﺎﻳﻲ ﻣﻴﺴﺎﺯﺩ. ﻫﺪﻑ ﻋﻤﺪﻩ ﻫﺎﻧﮕﺘﻴﮕﺘﻮﻥ اﻳﻦ اﺳﺖ ﻛﻪ ﺩﺭ اﺛﺮ ﻛﻤﻜﻬﺎﻱ اﻣﺮﻳﻜﺎ ﺩﺭ ﺟﻬﺎﻥ ﺳﻮﻡ ﻗﺒﻞ اﺯ اﻧﻜﻪ ﻧﻬﺎﺩﻱ ﺑﻨﺎﻡ ﺩﻭﻟﺖ ﻧﻆﺎﻡ ﺳﻴﺎﺳﻲ ﺗﻘﻮﻳﺖ ﺷﻮﺩ ﻣﻮﺿﻮﻋﺎﺕ ﺟﺎﻧﺒﻲ ﺣﻜﻮﻣﺘﺪاﺭﻱ ﻣﻮﺭﺩ ﺗﻮﺟﻪ ﻗﺮاﺭ ﻣﻴﮕﻴﺮﺩ ﺑﺪﻳﻦ ﻣﻌﻨﺎ ﻛﻪ ﺗﻮﺳﻌﻪ اﻗﺘﺼﺎﺩﻱ و اﺟﺘﻤﺎﻋﻲ ﻣﻘﺪﻡ ﺑﺮ ﺗﻮﺳﻌﻪ ﺳﻴﺎﺳﻲ ﻗﺮاﺭ ﻣﻴﮕﻴﺮﺩ و اﻳﻦ اﻣﺮ ﺑﺎﻋﺚ ﻣﻴﺸﻮﺩ ﺩﺭ اﺛﺮ ﺭﺷﺪ ﻣﺮاﻛﺰ اﻣﻮﺯﺷﻲ و ﺗﻘﻮﻳﺖ ﺟﺎﻣﻌﻪ ﻣﺪﻧﻲ ﻣﻴﺰاﻥ ﻣﻂﺎﻟﺒﺎﺕ اﻓﺰاﻳﺶو ﻇﺮﻓﻴﺖ ﺩﻭﻟﺖ ﺑﺮاﻱ ﭘﺎﺳﺨﮕﻮﻳﻲ ﺑﺮاﺑﺮﻱ ﻧﺘﻮاﻧﺪو ﺩﺭ ﻧﺘﻴﺠﻪ ﺷﻜﺎﻑ و ﻓﺎﺻﻠﻪ ﺑﻴﻦ ﻧﻆﺎﻡ و ﺟﺎﻣﻌﻪ اﻓﺰاﻳﺶ ﻣﻴﺎﺑﺪ و ﺩﺭ ﻧﺘﻴﺠﻪ اﻳﻦ ﺗﻌاﻣﻞ ﻣﻨﻔﻲ ﻛﺎﺭاﻳﻲ ﻧﻆﺎﻡ ﻛﺎﻫﺶ ﻳﺎﻓﺘﻪ و ﻣﺸﺎﺭﻛﺖ ﺳﻴﺎﺳﻲ ﺯﻳﺮ ﻋﻼﻣﺖ ﺳﻮاﻝ ﻗﺮاﺭ ﻣﻴﮕﻴﺮﺩ و اﻓﻜﺎﺭ ﻋﻤﻮﻡ اﺯ ﺧﻮﺩ ﻣﻴﭙﺮﺳﻨﺪ:ﺣﻜﻮﻣﺖ و ﻧﻆﺎﻡ ﺳﻴﺎﺳﻲ ﻛﻪ ﺗﻮاﻧﺎﻳﻲ ﭘﺎﺳﺦ ﺑﻪ ﻣﻄاﻟﺒﺎﺕ اﻭﻟﻴﻪ ﺟﺎﻣﻌﻪ ﺭا ﻧﺪاﺭﻧﺪ ﺑﻪ ﭼﻪ ﺩﻟﻴﻞ ﻣﺸﺎﺭﻛﺖ ﻛﻨﻴﻢ?