زنان افغان رهبران، دانشجویان و امدادگران هستند مشارکت آنها قابل مذاکره نیست
نوسینده: ملیسا فلامینگ- رئیس ارتباطات سازمان ملل متحد و نویسنده “امیدی قدرتمندتر از دریا”
مترجم: محمد رضا فرهنگ- پژوهشگر روابط بین الملل( جنوب آسیا)
“زنان در همه جوامع نقش حیاتی دارند و افغانستان هم فرقی با دیگر جوامع ندارد. کمپین سیستماتیک مقامات دی فکتوی (بالفعل) کشور برای حذف تدریجی زنان از زندگی عمومی و انکار مشارکت آنان اقدامی شگفت آور برای خودآزاری است که نتیجه آن فقط رنج بیشتر برای مردم افغانستان خواهد بود. این فرمان برای بسیاری شوکه کننده بود. در آخرین روزهای ماه دسامبر، طالبان کارمندان زن را از کار در سازمان‌های غیردولتی ملی و بین‌المللی منع کردند. این ممنوعیت در واقع تعداد زیادی از عملیات های بشردوستانه حیاتی را در کشوری که به شدت نیازمند کمک است، به حالت تعلیق درآورده است که هزینه واقعی هنوز در حال محاسبه است. این تازه ترین نقض حقوق اساسی زنان و دختران در افغانستان است. آنها از کار کردن و حضور در دانشگاه ها و دبیرستان ها منع شده اند. آنها حتی از حضور در پارک های عمومی و ظاهر شدن در انظار باز داشته شده اند.
همانطور که آنتونیو گوترش، دبیر کل سازمان ملل متحد تاکید کرده است، تحلیل رفتن شدید آزادی به همان اندازه که نگران کننده است، تکان دهنده نیز است. علاوه بر این، این اقدام اخیر برای حذف امدادگران زن به طور جدی کار همه سازمان های امدادی را تضعیف می کند و بدبختی بیشتری را برای مردم افغانستان به ارمغان می آورد. در حالیکه نیازمندی ها بسیار شدید است. 28 میلیون افغان، از جمله 11.6 میلیون زن و دختر، برای غذا، آب، سرپناه و مراقبت های صحی به سازمان ملل و سازمان های غیردولتی همکار می نگرند. قشر آسیب پذیر، به ویژه زنان و کودکان، در حال حاضر از نبود کارکنان بشردوستانه زن رنج می برند. سازمان ملل متعهد است که بماند تا افغان‌ها را در شرایطی که با گرسنگی انبوه، زمستانی سرد و سختی‌های اقتصادی وخیم مواجه هستند، کمک کند. کمیته دائمی بین سازمانی در مورد افغانستان گفته است که زنان کلید تمام ابعاد این تلاش ها برای کمک رسانی هستند تا جایی که بسیاری از آنها نقش های محوری ای در روند کمک رسانی دارند.
حضور کارکنان زن در بسیاری از موقعیت‌ها حیاتی است به گونه‌ای که همکاران مرد ما نمی‌توانند جایگزین آنها باشند. خواه از نظر سلامت جنسی و باروری یا حمایت از بازماندگان سوء استفاده و یا هم کمک به بیست و چهار هزار زنی که هر ماه در مناطق دورافتاده افغانستان زایمان می کنند. کمک های زندگی بخش در مناطق دور دست تا حد امکان ادامه داشت ولی ممنوعیت کارمندان زن این پروسه را را دشوارتر می کند. در درازمدت، این نگرانی وجود دارد که تا برگشت دوباره زنان به کار برخی از خدمات در مناطقی توقف یابد. بدین دلیل و دلایل بی شمار دیگر، این ممنوعیت ها جان افغان ها را بیشتر از پیش به خطر می اندازد. علاوه بر این، ممنوعیت کارمندان زن کمک‌های بشردوستانه، هزاران زن را از امکان تأمین معاش خانواده‌های شان محروم می‌کند و تعداد بی‌شماری خانوار تحت رهبری زنان را – که یک چهارم کل خانوارهای افغانستان را تشکیل می‌دهند – بدون هیچ درآمدی باقی می‌گذارد که در نتیجه بسیاری از کودکان حتی گرسنه تر خواهند شد.
جهان از نزدیک نظاره گر است. من به همکارانم می پیوندم تا همبستگی کامل خود را با زنان و دختران افغانستان اعلام کنم. سازمان ملل و سایر سازمان های همکار تمام تلاش خود را به کار خواهند گرفت تا اطمینان حاصل کنند که زنان جایگاه خود را در جامعه افغانستان احیاء کرده، محافظت کنند و حقوق شان را بازپس گیرند.
درک و فهم باید غالب شود. کمپین خطرناک حذف زنان از زندگی عمومی باید پایان یابد. هیچ کشوری نمی تواند نیمی از جمعیت خود را از جامعه حذف کند. زنان و دختران برای آینده افغانستان حیاتی هستند. بدون آنها هیچ توسعه پایدار و باثباتی وجود نخواهد داشت.”
لینک مقاله:
