دختران بازمانده از مکتب در بامیان؛ آرزوهایی که در میان تار و سوزن گره خوردهاند
در ولایت بامیان، شماری از دختران که از رفتن به مکتب باز ماندهاند، میگویند بهدلیل تنگدستی و بستهبودن دروازههای مکاتب از سوی طالبان، ناگزیر به کار در کارگاههای تولید لباسهای زنانه شدهاند.
در یکی از این کارگاهها بیش از ۲۵ دختر بازمانده از آموزش سرگرم کار هستند؛ دخترانی که زمانی رؤیای داکتر، معلم یا مهندس شدن در سر داشتند، اما امروز روزگار سرنوشتشان را با پارچه و سوزن درآمیخته است.
ساجده، یکی از این دختران، میگوید: «من صنف دهم بودم که مکاتب بسته شد. هیچوقت نمیخواستم خیاط شوم، اما از روی مجبوریت اینجا کار میکنم. هنوز هم امید دارم روزی مکاتب باز شود تا دوباره به درس برگردم.»
رعنا، دیگر باشندۀ بامیان، نیز میگوید: «صنف هفتم بودم که طالبان آمدند و حالا چهار سال میشود از درس باز ماندهام. از حکومت میخواهم دروازه مکاتب را باز کند تا ما آینده داشته باشیم.»
در این کارگاه، شماری از دختران لباسهای مجلسی زنان را تولید میکنند و برخی دیگر لباسهای آماده را به بازار میبرند. بهاره، یکی از آنان، میگوید: «هیچوقت نمیخواستم فروشنده شوم، اما از روی ناچاری این کار را پذیرفتم. تنها آرزویم باز شدن مکتبهاست.»
در چهار سال حاکمیت طالبان، میلیونها دختر از حق آموزش محروم شدهاند. بسیاری برای کمک به خانوادههایشان به کارهای مختلف روی آوردهاند، اما اکثریتشان هنوز با آرزوهای ناتمام در چهاردیواری خانه محصور ماندهاند.
با وجود درخواستهای مکرر زنان، دختران و جامعه جهانی، طالبان تاکنون هیچ گامی برای بازگشایی مکاتب دخترانه برنداشتهاند.
نویسنده: رحمت الله محسنی
